Strona:PL Karol Dickens - Cztery siostry.djvu/125

 — Wiedziałem, że mój plan ją uszczęśliwi — Tu można było wtrącić, że ktoś inny zdążył już uszczęśliwić córkę znakomitego prawodawcy. Ale nieszczęsna wychowawczyni nie mogła się zdobyć na ten decydujący krok.
 — Zastosowała się pani jak najściślej do wskazówek, których jej udzieliłem?
 — Jak najściślej, sir.
 — W sprawozdaniu zaznacza pani, że humor córki poprawia się stopniowo.
 — Tak jest, sir.
 — Spodziewałem się tego — to było celem mojej dyplomacji.
 — Ale obawiam się, sir, — rzekła panna Crumpton z drżeniem w głosie, — obawiam się, że plan nie powiódł się tak dobrze, jakbyśmy oboje pragnęli.
 — Nie! — zawołał prorok. — Boże mój! Panno Crumpton, skąd ten ton? Co się stało?
 — Panna Brook Dingwall, sir —
 — Tak jest?
 — Uciekła, sir — rzekła Marja i omal nie zemdlała.
 — Uciekła?
 — Wykradła się, sir.
 — Wykradła się! Z kim? Kiedy? Gdzie? Jak? — niemal wrzeszczał wzburzony dyplomata.
 Naturalna żółtość twarzy nieszczęsnej Marji ustąpiła miejsca wszystkim barwom tęczy. Drżącą ręką położyła na stół niewielką kopertę.
 Otworzył ją śpiesznie. List od córki i list od Teodozjusza. Rzucił okiem na ich treść — „Zanim te słowa cię dosięgną — daleko — apeluję do uczuć