Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 1.djvu/176

 — Aha, wiem... jeżelibyś była w Indyach, ja umarłbym bez ciebie.
 Florcia rzuciła robótkę, pochyliła się nad poduszką i zaczęła go pieścić.
 — I jabym umarła, gdyby nas rozłączyli. Ale po co o tem myśleć? Teraz ci lepiej, zdaje się.
 — O, ja mam się teraz dobrze, bardzo dobrze. Ale o tem wcale nie myślę. Teraz ciągle mi się zdaje, że umarłbym z tęsknoty, gdyby ciebie ze mną nie było.
 Innym razem na tem samem miejscu zasnął i długo spał spokojnie; w tem zbudził się, usiadł i zaczął się mocno wsłuchiwać.
 Florcia spytała, czy mu się co śniło.
 — Chcę wiedzieć, co ono mówi? Powiedz mi, Florciu, co mówi morze?
 Odpowiedziała, że szumią fale i nic więcej.
 — Tak, fale szumią; ale ja wiem, że zawsze coś mówią. Zawsze to samo gwarzą fale morza. A co tam nad falami?
 Wstał i wpatrywał się we widnokrąg.
 Florcia odrzekła, że tam brzeg przeciwległy. Ale nie o tem myślał. Myślał o tem, co było dalej, dalej, dalej...
 Takie rozmowy powtarzały się. Czasem wśród ożywionej rozmowy ucinał i wsłuchiwał się w tajemniczy poszum fal morskich; potem wstawał i długo wpatrywał się w bezkresną dal horyzontu.

---