Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 1.djvu/226

 — Prawie — dodało dziecko.
 Nawet wzruszenie dziecinne nie zdołało zetrzeć naiwnego i rozczulającego wyrazu, jaki słowom towarzyszył.
 Na twarzy pana Dombi odbiła się przykrość, lecz w tej chwili drzwi się rozwarły i oblicze jego natychmiast powlokło się powagą.
 — Czy doktor Blimber u siebie?
 — W domu — odrzekł służący, spoglądając na Pawełka jak na mysz, ujętą w pułapkę. Twarz sługi miała maskę wiecznego uśmiechu. Lecz pani Pipczyn rozgniewała się.
 — Jak śmiesz uśmiechać się? Za kogo mnie bierzesz?
 — Ja się nie śmieję.
 — Brutal! Idź oznajmić, że przybył pan Dombi!
 Służący wrócił za chwilę i wprowadził gości do gabinetu doktora.
 — Znowu uśmiechasz się — zauważyła pani Pipczyn.
 — Ależ ja wcale się nie śmieję, proszę pani.
 — Co to pani? — odezwał się pan Dombi. Proszę się uspokoić.
 Pani Pipczyn przycichła, lecz mijając służącego, mruknęła: „uu! co za wstrętna gęba!“ Niewinne człeczysko o mało się nie rozpłakało od tego komplementu. Była to wcielona pokora i dobroć; lecz pani Pipczyn miała zwyczaj napadać na wszystkich pokornych ludzi.