Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 1.djvu/253

 — Gdybyś na przykład musiał umrzeć... zaczął Paweł.
 Tuts zmieszał się.
 — Czy nie wolałbyś umrzeć w noc księżycową, kiedy niebo jasne i czyste, a wietrzyk powiewa, jak przeszłej nocy.
 Tuts niepewnie spojrzał na Pawła, ujął go za rękę i odrzekł, że nie wie.
 — Była to śliczna noc. Długo wpatrywałem się i słuchałem poszumu fal morskich. Na ich zwierciadle przy księżycowym blasku kołysała się łódź żaglowa. Dziecko mówiło z taką powagą, że Tuts uważał za niezbędne uczynić jakąś wzmiankę o łodzi.
 — To kontrabandziści? — zapytał.
 Rozważywszy, że każdy przedmiot ma dwie strony, dodał:
 — Czy celnicy?
 — Łódź z żaglem — powtórzył Pawełek — przy pełnem świetle miesiąca.
 Żagiel cały srebrny. Płynęła zdala od brzegu i jak myślisz, co robiła, gdy nią tak chwiały fale?
 — Nurkowała?
 — Zdawało mi się, że mię wabiła ku sobie. Oto ona, oto ona!
 — Kto? — przeraził się Tuts.
 — Siostra moja, Florcia! Oto ona spogląda i kiwa ręką. Widzi mnie, widzi! witaj, kochana, witaj mi!