Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 1.djvu/302

tecznym krawacie i lśniącym kapeluszu na głowie.
 — Walu! Ty żeś to?
 — Ja, kapitanie. Wpuść pan — prędko.
 — A co tam? Czy nie stało się co znowu z naszym staruszkiem?
 — Nie, nie, wszystko dobrze, tylko mnie pan wpuść.
 Kapitan wyraził swą radość i zeszedł na dół.
 — Dla czego tak wcześnie Walu?
 — Sprawa ma się tak, że bałem się nie zastać pana w domu a mam o czemś pomówić.
 — Dobrze. Czemby cię przyjąć, mój miły?
 — Daj mi pan dobrą radę. Nic więcej nie trzeba.
 — No więc mów.
 Walter opisał swe kłopoty i troski. Nic równać się nie mogło ze zdumieniem i niepokojem Kuttla, gdy poznał straszną perspektywę, obalającą widoki i nadzieje młodzieńca. Oblicze jego zaćmiło się i stał bez wyrazu jak posąg.
 — Otóż tak, kapitanie. O mnie tu właściwie niema się co troszczyć. Jestem młody i nieznaczny, jak orzekł raz pan Dombi. Wiem, że sam muszę sobie torować drogę w życiu i mam otuchę, że to spełnię; są jednak dwa