Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 1.djvu/321

 — Kto wspomniał o Walterze? Kto w tej chwili powiedział „Walter“. On tu? Chcę go widzieć.
 Nikt wprost nie odpowiedział; lecz ojciec zwrócił się do Zuzanny.
 — Każ go zawołać, niech wejdzie!
 Nastąpiło milczenie. Paweł z uśmiechem patrzył na dawną nianię i cieszył się, że nie zapomniała o Florci. Upłynęło pięć minut.
 Walter wbiegł do pokoju. Jego miła twarz, niewymuszone ruchy i wesołe oczy zawsze podobały się Pawełkowi. Ujrzawszy teraz przyjaciela swej siostrzycki, wyciągnął doń rękę i rzekł:
 — Żegnam cię.
 — Jak to „żegnam“, moje dziecko — zawołała pani Pipczyn. — Dla czego „żegnasz?“
 — O, tak — rzekł — żegnam cię, drogi Walterze, żegnam na wieki!
 Gdzie tatuś? — spytał z niepokojem, oglądając się naokoło.
 Poczuł na skroni tchnienie ojca, zanim ten otworzył usta do odpowiedzi.
 — Pamiętaj o Walterze, kochany tatusiu — szeptał. — Pamiętaj o Walterze! kochałem Waltera!
 I jeszcze raz podnosząc drżące ręce, zawołał: Żegnam cię, Walterze!
 — A teraz mnie połóżcie. Ty, Florciu, zbliż się, więcej, więcej, moja najukochańsza. Pozwól przyjrzeć się sobie.