Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 1.djvu/48

nie znała córki pana Dombi. — Czem mogę służyć panience?
 — To mój brat? — spytała dziewczynka, pokazując dziecię.
 — Tak, moja duszko — odrzekła Ryczards — proszę go pocałować.
 Lecz dziewczynka, nie ruszając się, z powagą spojrzała na mamkę i pytała:
 — Co uczyniliście z moją mamą?
 — Boże miłosierny! — zawołała Ryczards. — Jakie smutne pytanie! Co zrobiłam? Nic nie zrobiłam, panno Florentyno.
 — Co oni zrobili z moją mamą? — powtórzyła Florcia.
 — W życiu swem nie spotkałam nic podobnie wzruszającego — mówiła Ryczards, mimowoli stawiając się w położeniu zmarłej ledi i myśląc o własnej dziatwie. — Zbliż się, najdroższa i nie lękaj się mnie.
 — Ja się pani nie lękam — odpowiedziało dziewczę, wchodząc do pokoju. — Ale muszę się dowiedzieć, co oni zrobili z moją mamą.
 — Tę czarną sukienkę nosisz, kochanko, dla pamięci o matce.
 — Ja pamiętam o mamie w każdej sukni — mówiło dziecko ze łzami w oczach.
 — Ale taki to już obyczaj, żeby ubierać się w czarne suknie, gdy ktoś znika.
 — Dokąd znika?