Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 1.djvu/49

 — Siądź tutaj — rzekła wzruszona kobieta — opowiem ci bajeczkę.
 Z żywą wiarą, że otrzyma na swe pytanie odpowiedź, zdjęła Florcia kapelusz, usiadła na ławce u nóg piastunki i utkwiła w niej oczy.
 — Była sobie — opowiadała Ryczards — pewna ledi, bardzo dobra ledi i miała małą córeczkę, a ta córeczka nadzwyczaj ją kochała.
 — Bardzo dobra ledi i maleńka córeczka tkliwie ją kochała — powtórzyła Florcia.
 — I podobało się Panu Bogu, żeby dobra ledi zasłabła i umarła. Dziecko drgnęło.
 — I umarła dobra ledi i nikt jej więcej nie ujrzy. I pochowali dobrą ledi w ziemi, gdzie rosną drzewa..
 — W zimnej ziemi! — przemówiła dziewczynka z dreszczem w całem ciele.
 — Nie, nie, w ciepłej ziemi, gdzie brzydkie nasionka przekształcają się w prześliczne kwiatki, i w trawkę, i w kłosy i nie wiem już, w co jeszcze, gdzie dobre duszyczki zamieniają się w jasne aniołki i ulatują do nieba! Dziecko, które przed chwilą pochyliło główkę, podniosło ją i uważnie wpatrywało się w mówiącą.
 — No, właśnie.... wieczny jej odpoczynek! mówiła Poili, mocno wzruszona badawczym wzrokiem, chęcią pocieszenia dziecka i małą wiarą we własny sukces.
 — Otóż skoro już dobra ledi umarła, gdziekolwiekby ją położyli, odeszła ona do Boga!