Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 1.djvu/68

 — Co tam miecz jego! Spójrz tylko Walu a komin.
 — A któż to na gwoździu zawiesił moją srebrną czarkę? — pytał młodzieniec.
 — Ja — odrzekł starzec. Teraz niepotrzebna. Dziś pić będziemy szklankami, Walterze, jak ludzie stateczni, jak obywatele. Wszakże od dzisiaj wstąpiliśmy na szeroką drogę życia.
 — Doskonale, wuju! Za twoje zdrowie pić będę, ile zdołam i z każdego naczynia. Niech żyje wujaszek Sol i...
 — Lordmajor! dokończył stary.
 — Niech żyje lordmajor, szeryf, radcowie i cała rada miejska! zawołał chłopiec.
 Wuj z wieliem ukontentowaniem kiwał głową.
 — No, teraz opowiadaj o swym domu handlowym — zachęcał.
 — E, wuju, o tem niema co wiele prawić. Kantor ciemny i posępny; w pokoju, gdzie siedzę, wysoki kominek, żelazna kasa, kilka map, kalendarz, pulpity, krzesła, kałamarz, księgi, kosze i moc pajęczyny, tak że jedna gęsta siatka pajęcza z siną muchą wisi wprost nad moją głową.
 — I nic więcej?
 — Nic prócz starej klatki — nie wiem, jak się tam dostała — i prócz kosza do węgli.