Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/100

do szerści tygrysiej; długie paznokcie, starannie przycięte i wygładzone, ostre zęby, chytre spojrzenie, wykrętne ruchy stanowczo mieściły go w rzędzie kotów. Przy wrodzonym wstręcie do najmniejszej plamki wpatrywał się chwilami w atomy oświetlone promieniami, strącał je z rękawa lub mankietów i cierpliwie wysiadując przy swem zajęciu, gotów był — zdawało się — lada chwila rzucić się na mysz, gdyby się w kącie pojawiła.
 Nareszcie listy podzielone, prócz jednego bardzo ważnego, który odłożył na bok. Zamknąwszy sekretne papiery do szkatuły, pan Karker zadzwonił i na ten raz pojawił się brat jego.
 — Czy cię wzywałem?
 — Posłaniec wyszedł a w braku jego — na mnie kolej.
 — Na ciebie kolej — mruczał pan Karker — bardzo mi przyjemnie, zwłaszcza teraz.
 — Nie chciałbym cię niepokoić, Dżems — nieśmiało przemówił młodszy — lecz...
 — Chcesz coś powiedzieć. Wiedziałem o tem. Więc? Czemu milczysz?
 — Niepokoi mnie bardzo dola Henryki.
 — Cóż to znowu? Nie znam żadnej Henryki.
 — Biedactwo bardzo się zmieniła i zdrowie jej ucierpiało.