Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/106

 — Ciebie puścić, łajdaku! Ja ci tu dam. Zaduszę cię, kanalio!
 — Za co? Com komu zrobił? Duś takiego, jakiś sam, a nie mnie!
 Lecz słowa uwięzły mu w ściśniętej krtani i chłopiec zalał się gorżkiemi łzami.
 — Com panu zrobił? — jęczał Kocioł.
 — Łotrze — zawołał pan Karker, zwolna uwalniając ofiarę ze swych pazurów. — Po co się tu włóczysz codziennie?
 — Szukałem pracy, panie, nie miałem złego zamiaru. Nigdy tu nie wrócę, jeżeli nie wolno.
 — Kłamiesz, łotrze, że pracy szukałeś. Czyś to nie główny włóczęga w całym Londynie? Nikczemny Kainie!
 Na to oskarżenie Tudl nie odpowiedział. Ze zgrozą patrzał na srogiego pana, jak gdyby wzrok pana Karkera więził go.
 — Czyżeś to nie złodziej?
 — Nie, panie.
 — Złodziej jesteś, mówię ci.
 — Przysięgam, że nie. Niech mnie ziemia pochłonie, jeżelim co ukradł. Łowiłem ptaki, nic więcej, panie. Śpiewające ptaki, mówią, niewinne zajęcie — i oto do czego prowadzi.
 Ptaki śpiewające przywiodły go do oberwanej kurtki, zatłuszczonej kamizelki, podartej chusty na szyję i dziurawego kapelusza.