Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/117

 — Puść pan, bo ci oczy wydrapię! — zawołała Zuzanna.
 — Jeszcze raz! — zawołał pan Tuts.
 — Puść pan, mówię! I ten głuptas to samo! Każdy radby się umizgać! Jeszcze czego, puść pan!
 Zuzanna nawet nie bardzo się gniewała. Lecz Dyogenes, czatujący na schodach, domyślając się walki, rzucił się na pomoc i wpił zęby w łydkę zuchwałego wroga. Zuzanna ze śmiechem pobiegła na górę a bohaterski Tuts potykając się, wytoczył się na ulicę z Dyogenesem, któremu trudno było rozstać się z łydką.
 Końcowego epizodu mimowolnym świadkiem stał się Karker. Stanął i czekał, czem się wszystko zakończy.
 Nareszcie Dyogenesa zawołano do domu i drzwi zamknięto. Tuts oparł się o ścianę i opatrywał drogą chustką jedwabną ranną nogę.
 Karker z uśmiechem zwrócił się do zwyciężonego.
 — Przepraszam pana — mocno pan raniony?
 — O, nie, drobnostka. Dziękuję.
 — Ale jeżeli psie zęby wgryzły się w ciało...
 — Dziękuję panu. Wszystko dobrze. Drobnostka.
 — Mam przyjemność znać pana Dombi.
 — Nie może być? — zawołał Tuts, czerwieniejąc wyżej uszu.