Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/131

 Za chwilę wysunęła się z kajuty ogromna ludzka głowa czerwona i jednooka. Gęste splątane włosy wiły się na głowie jak pakuły. Za głową wysunęła się pełna postać wróżbity Bensbi z rękami w bezdennych kieszeniach.
 Głębokomyślny widok tego mędrca zdumiał nawet kapitana, który przemówił:
 — Bensbi, przyjacielu, jak idą sprawy?
 Surowy, gruby głos odpowiedział:
 — Kuttl, przyjacielu, jak idą sprawy?
 — Bensbi — ciągnął kapitan — oto stoisz tu, człek mądry i mający zdanie; a oto stoi młoda ledi, która pragnie usłyszeć zdanie mądrego człeka. Rzecz dotyczy Waltera. Pragnie słyszeć i inny mój przyjaciel, bardzo uczony. Bensbi, warto, żeby taki człowiek jak ty, poznajomił się z Salomonen.
 Chcesz jechać z nami?
 Bensbi nagle wpatrzył się w pokład i spytał:
 — Towarzyszu, czego napiłyby się te damy?
 Kuttl przeląkł się o Florcię i odprowadziwszy mędrca na bok, szeptał mu wyjaśnienia. Potem zeszli na dół i wychylili po kieliszku dżynu. Wkrótce pajawili się znowu i Kuttl poprowadził Florcię, a Bensbi ofiarował ramię Zuzannie do karety.
 Salomon Hils już wrócił do domu i powitał gości u progu, zapraszając do swej małej