Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/139

 — Biedna, jak mi jej żal! Florcię wszyscy tu lubią i sasługuje na to. Gdzie jej tatuś? Czy w Anglii?
 — Myślę, że tak. Tak, nawet wiem to.
 — Był on tu kiedy? A może przyjedzie odwiedzić ją?
 — Nie sądzę.
 — Alboż on chromy, ślepy lub chory, cioteczko?
 — Kitti — odrzekła pani — powiem ci zresztą całą prawdę o Florci, jak szłyszałam, ale nie mów nikomu, bo mogą stąd powstać dla niej nieprzyjemności.
 — Nikomu nie powiem.
 — Wierzę ci i mogę ci zaufać. Otóż ojciec wcale się nie troszczy o Florcię, rzadko ją widuje, w życiu nie powiedział do niej życzliwego słowa i teraz prawie zupełnie ją opuścił. Pokochałaby go serdecznie, gdyby zechciał, ale nie chce, chociaż w niczem nie zawiniła ani jemu ani nikomu na świecie. Na miłość w pełni zasługuje i wszyscy nad nią boleją.
 Florcia słuchała słów tych, a męka jej rosła. Kwiaty, które trzymała w rękach wypadły na ziemię, a te, które zostały, mokre były, lecz nie od rosy. Główka jej pochyliła się na ręce.
 — Biedna Florcia! Miła, dobra Florcia! — wołało dziecko.
 — Wiesz Kitti, dla czegom ci to powiedziała?