Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/143

 — Ja myślę — rzekł z westchnieniem — że moja biedna Marta pięciu dni w ciągu pięciu lat nie była zdrowa.
 — Co mówicie w ciągu pięciu łat — wmieszał się sąsiad, zbliżywszy się do łodzi Czy tylko nie dłużej, wuju Janie?
 — Jakże dłużej? A zresztą może i prawda. Całe życie kwęka.
 Mimowoli zacznie kwękać, gdy ją tak pieścicie, jakby nie wiem kogo. A i co z tego? Ciężarem staje się sobie i innym.
 — Tylko nie mnie — przeczył ojciec żywo — nie mnie, przyjacielu.
 Prawdę mówił i Florcia to doskonale widziała.
 — Któż ma się nią opiekować? Kto przytuli moją biedną córkę?
 — Prawda, Janie, prawda! — ciągnął sąsiad. Ale wy świata za nią nie widzicie. Związała wam ręce i nogi, i nie wiem, czy pies jaki więcej od was pracuje. I co z tego? Czy choć rozumie wasze troski?
 Ojciec zwrócił się do córki i gwizdnął. Marta skurczyła się i poruszyła ramionami. Ojciec rad był z tej odpowiedzi.
 — Oto wszystko, panienko, za co on ją kocha.
 — Chwała Bogu i za to. Dawniej dziecko moje nawet palcem nie ruszyło. Siedziała, jak martwa.