Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/147

nego z oczami wytrzeszczonemi, iskrzącemi się od ożywienia.
 — Ehe! — zawołał kapitan — A co tam?
 Zaledwie Tudl otworzył usta do odpowiedzi, kapitan zerwał się i dłonią zakrył mu usta.
 — Zaczekaj, bratku, zaczekaj. Nie mów chwilę ani słowa.
 Potem obrócił go na lewo do drugiego pokoju, sam zaś na moment znikł, pojawił się już u bramy, wyjął ze szafy butel, nalał dwie czarki i podał jedną Dobroczynnemu Tokarzowi. Sam wypróżniwszy drugą, zawołał:
 — Teraz gadaj, bratku.
 — Nie mam co panu opowiadać. Oto dla pana.
 I wyciągnął pęk kluczy.
 — I to także.
 Tu wyjął zapieczętowany zwitek.
 Wstawszy dziś rano, znalazłem te rzeczy na swem łóżku. Drzwi do sklepu stały otworem a pan Hils znikł.
 — Jakto? umarł?
 — Nie umarł, lecz znikł. Niewiadomo dokąd. Na kluczach i na świstku napis: „dla kapitana Kuttla“. Przybiegłem więc do pana. Nic więcej nie wiem, przysięgam. Lepiej, żeby mnie była ziemia pochłonęła. Oto wynaleźli służbę dla biednego
chłopa. Gospodarz uciekł, a na mnie będą skargi.