Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/155

żeli tylko same zimne ukłony zanosić będzie. Nie, Dombi, coś gorętszego...
 — Oświadcz im pan me najgłębsze uszanowanie...
 — Fi, do licha! Czyż to nie to samo? Nie, Dombi, jak pan chcesz, trzeba jeszcze goręcej.
 — No, więc powiedz pan tam, co uznasz za właściwe. Pozostawiam ci zupełnie do woli.
 — Chytry nasz przyjaciel, oj, oj — jaki chytry! Zupełnie jak Józef Bagstok.
 I prostując się jak struna, uderzył się w pierś, uroczyście wołając:
 — Dombi, zazdroszczę panu uczucia!
 To rzekłszy — znikł.
 — Znalazł pan widać w tym dżentimenie dobrego towarzysza — mówił Karker.
 — Masz pan słuszność.
 — Ma on pewnie tu i wszędzie duże koło znajomych. Z tego, co mówił, domyślam się, że pan bywa w towarzystwach. A wie pan co, panie Dombi. Bardzom rad, że pan nakoniec zaznajamia się z ludźmi. Jesteś pan stworzony dla towarzystwa,
 — Że nie udzielałem się ludziom, to miało swe przyczyny. Samotny wciąż — odwykłem od wszelkich związków. Ale pan masz wszelkie warunki powodzenia w świecie. Rozumiesz pan i oceniasz ludzi od jednego spojrzenia.