Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/158

jego padło ziarno nienawiści ku biednej Florci, której dotychczas dumny ojciec tylko nie lubił.
 Tymczasem major kroczył ocienioną stroną ulicy w kierunku rezydencyi pani Skiuten. O dwunastej miał zaszczyt ujrzeć Kleopatrę, leżącą na sofie w zwykłej pozie. Przed nią z tacą stał Witers. Królowa egipska spożywała kawę. Pokój był zewsząd osłonięty.
 — Kto tam? — zawołała pani Skiuten. — Nie przyjmuję.
 — Czemże Józef Bagstok zasłużył na wygnanie?
 — A to pan, majorze. Proszę. Rozmyśliłam się. Siadaj pan, tylko dalej. Nie zbliżaj się pan. Okropnie jestem dziś słaba. Nerwy moje na strzępy porwane a od pana leci tchnienie znojnego upału.
 — Był czas, kiedy słońce paliło Bagstoka i nie mogło go spalić. On kwitł, jak najpiękniejszy kwiat indyjskiej cieplarni. Nie mówiono inaczej, jak o „kwiatku naszego pułku“. Czas, trudy, troski wstrzymały rozwój kwiatu, który jednak nie utracił swej świeżości.
 — Gdzie pani Grendżer? — spytała Kleopatra pazia.
 Witers przypuszczał, że u siebie.
 — Dobrze. Proszę odejść. Nie przyjmuję nikogo.
 Gdy Witers się usunął, pani Skiuten zagadnęła o zdrowie przyjaciela.