Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/19

 Percz odpowiedział, że jest, lecz zajęty i wszyscy urzędnicy tak zajęci, że ani chwili nie mają na gawędę.
 — Uważajno, mój miły. Nazywam się kapitan Kuttl. Masz natychmiast oznajmić kapitana Kuttla, a ja zaczekam. Rozumiesz?
 Z temi słowy kapitan rozsiadł się na czerwonej ławce Percza, wydobył z glansowanego kapelusza, ujętego w kleszcze kolan, chustkę i wycierał czoło i głowę, aby nadać sobie wygląd świeży i czerstwy. Potem rozczesał kikutem włosy i rozpoczął przegląd pisarzy. Ten spokój kapitana i jego niezbadana tajemniczość poskutkowały.
 — Jak godność pańska?
 — Kapitan Kuttl.
 — Niechże będzie. Pójdę i oznajmię pana. Może na szczęście pańskie — on niezajęty.
 — Powiedz, że kapitan zajmie mu tylko minutę czasu, nie więcej.
 Za chwilę Percz wrócił i rzekł:
 — Pan kapitan raczy się pofatygować do gabinetu pana Karkera. Starszy prokurent z miną wyniosłą stał w swym pokoju na dywanie obok kominka nieogrzanego, zasłoniętego arkuszem papieru od cukru. Obrzucił kapitana wzrokiem niezachęcającym.
 — Pan Karker?
 — Zdaje się, że ten sam — rzekł pokazując wszystkie swe zęby.