Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/192

Przy tem jedna z dam wydała przejmujący okrzyk.
 — Florentyno — rzekł obojętnie — jak się masz? Co to za pies?
 — To pies z Brajtonu, ojcze. On bardzo łagodny, tylko teraz wyraża swą radość, witając mię. Proszę mu to darować.
 Florcia zauważyła, że dama, która się przelękła, już staruszka, druga zaś koło pana Dombi młoda i piękna.
 — Pani Skiuten — oto moja córka Florentyna.
 — Miła, naturalna, czarująca — mówiła staruszka, lornetując Florcię. — Proszę mię ucałować, moja droga.
 Spełniwszy to życzenie, Florcia zwróciła się do młodej pani.
 — Edyto, rekomenduję pani swą córkę. Florentyno, ta pani wkrótce będzie twoją matką.
 Kurczowy dreszcz wstrząsnął całem ciałem zdumionej dzieweczki; patrzyła na piękną postać z najgłębszem zaciekawieniem i jakimś nieokreślonym lękiem. Potem rzuciła się w objęcia przyszłej matki i ze łzami zawołała:
 — Ojcze, bądź szczęśliwy! Życzę ci szczęścia w całem życiu, ukochany ojcze!
 Nastąpiło milczenie. Piękna pani zrazu wahała się, wnet jednak ujęła w ramiona i mocno uścisnęła rękę dziewczęcia, jak gdyby chciała ją ukoić i pocieszyć. Pochyliła się nad