Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/214

 — O bojowym, panie Hils. Nie znasz go pan?
 Kapitan zaprzeczył. Pan Tuts wyjaśnił, że to znany w całej Anglii atleta, który zmógł największego siłacza, ale i to wyjaśnienie nie wystarczało.
 — A on tam stoi na ulicy. Z nim przyszedłem. Ale niech sobie stoi. Może nie przemoknie.
 — Zaraz go każę zawołać.
 — Jeśli pan tak dobry, że pozwoli mu przez chwilę pozostać w sklepie z tym młodym człowiekiem, to dobrze. Zawołam go.
 Pan Tuts wybiegł, zagwizdał i wnet zjawił się w białej kosmatej bekieszy z włosami uciętemi krótko, ze spłaszczonym nosem i łysą głową — siłacz.
 — Siadaj, Kogutku.
 Posłuszny Kogutek wypluł z ust resztki słomy, którą się raczył i natychmiast wetknął w usta nową porcyę tego przysmaku.
 — Nie zaszkodziłaby teraz przyzwoita szklanka wódki, moi panowie, jak uważacie? — zarządził Kogutek, nie zwracając się do nikogo osobiście.
 — Pogoda dyabelska i przemokłem do nitki.
 Kapitan nalał szklankę rumu.
 — Za zdrowie panów — zawołał gość, wlewając w siebie jak w pustą beczkę całą szklankę.