Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/22

 — Rzecz prosta, odgadł pan. Nie wątpię o tem.
 — No, zatem mam zaszczyt panu powiedzieć, że Walter mknie na żaglach z wiatrem najpomyślniejszym Tak czy nie?
 Pan Karker uśmiechnął się na znak zgody.
 — Wiatr dmie w tył okrętu a niebo bez chmurki — ciągnął kapitan.
 Pan Karker znów uśmiechnął się na znak zupełnej zgody.
 — Tak, tak. Dawno tak myślałem i Walterowi to samo mówiłem. Bardzom panu obowiązany.
 — Gey ma świetną przyszłość — zapewniał Karker, obnażając zęby do samych dziąseł. — Cały świat przed nim.
 — Tak, cały świat przed nim, a nadto żona w dodatku.
 Przy słowie „żona“, wypowiedzianem na ten raz bez szczególnej intencyi, kapitan umilkł, wzniósł oczy, obrócił kapelusz końcem swej laski i wyraziście spojrzał na uśmiechającego się interlokutora.
 — Założę się o butelkę najlepszego rumu jamajskiego, że znam przyczynę pańskiego uśmiechu.
 Pan Karker jeszcze szerzej rozpłynął się w rozweseleniu.
 — Rozumie się, że to zostanie między nami — rzekł kapitan, przymykając drzwi końcem swej sękatej laski.