Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/229

 — Jaka szkoda, żem go nie znała i nie widziała.
 — Może to i lepiej, jeźli się pomyśli o jego losie.
 — Nie mogłabym zresztą więcej płakać, gdybym go była znała. Twój ból jest moim bólem. Ale gdybym go była znała, byłabym ci teraz milszą.
 — Czyż są na świecie pociechy i niedole, którychbyś ze mną nie dzieliła?
 — Pewnie, że niema.
 — Jakże więc możesz myśleć, że w tym lub innym wypadku stałabyś się milszą, niż jesteś i niż pozostaniesz. Mam to uczucie, Henryko, jak gdybyś go znała i za dobre miała moje z nim stosunki.
 — Niezupełnie, Janie, niezupełnie.
 — Czy sądzisz, żebym mu nie przyczynił zła przez swą przyjaźń?
 — Tak myślę.
 — Jabym mu nie zaszkodził z rozmysłem, lecz mogłaby go kompromitować opinia podobnej znajomości. Zgadzasz się z tem, czy nie zgadzasz?
 — Nie zgadzam się.
 — W każdym razie miło mi teraz pomyśleć, żem zawsze usuwał od siebie zapalnego młodzieńca. No, bądź zdrowa, Henryko.
 — Bądź zdrów, miły Janie. Wieczorem o umówionej godzinie i w znanem ci miejscu