Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/237

 — Byłaś stąd daleko?
 — Bardzo daleko. Za morzem. Miesiące drogi lądem i morzem. Tam byłam, dokąd odwożą skazańców. Sama byłam skazaną.
 — Bóg ci przebaczył.
 — Do Boga daleko, a ludzie blizko; blizko i nie przebaczają. Gdyby na ziemi było więcej dobroci, może i niebo.... Ale co tu mówić!
 Powiedziała to z gniewem, lecz zwróciła oczy na Henrykę i rysy jej złagodniały.
 — Myśmy z panią w jednym wieku. Możem starsza o rok, o dwa lata.
 Westchnęła, zwiesiła ręce, pochyliła głowę ruchem straconej istoty ludzkiej.
 — Wszystko da się naprawić i na skruchę nigdy nie zapóżno. Pani żałuje...
 — Nie, nie jestem z takich ludzi. Nie mogę i nie pragnę. Po co? Prawią mi o poprawie, o pokucie; a kto odpokutuje za krzywdy mnie wyrządzone?
 Wstała, owinęła głowę chustką i zwróciła się ku drzwiom.
 — Dokąd pani idzie?
 — Do Londynu.
 — Do jakiego domu?
 — Mam matkę. Myślę, że żyje, a może i nie. O tyle mi jest matką, o ile barłóg może być mieszkaniem — kończyła z dzikim śmiechem.