Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/246

 Przez chwilę trwało milczenie. Stara lubowała się swą córką, zbliżyła się, ułożyła włosy jej, zrzuciła jej trzewiki i przyodziała w suchą suknię.
 — Bardzaś uboga, matko?
 — Bardzo, moje dziecko.
 — Z czego żyjesz?
 — Z jałmużny.
 — I kradzieży?
 — Pewnie, że czasem i z kradzieży, ale jaka to tam i kradzież? Jestem stara, bezsilna i zaczynam się wszystkiego lękać. Jakiś drobiazg z chłopca czy dziewczynki — i to coraz rzadziej. A oto niedawno włóczyłam się za miastem, mój łabędziu i wypatrzyłam niezgorszą zdobycz. Czatowałam.
 — Czatowałaś?
 — I nie spuszczałam z oczu pewnej rodziny.
 — Jakiej rodziny?
 — Tss. Nie gniewaj się, mój łabędziu. Czyniłam to z miłości ku tobie, myśląc o swym zamorskim ptaku.
 Starucha wzięła i pocałowała jej rękę. W oczach znać było błaganie o litość.
 — Stało się to niezbyt dawno. Udało mi się zwabić do siebie jego małą córeczkę.
 — Czyją?
 — Nie jego, Alicyo, nie jego. Co na mnie tak gniewnie patrzysz?