Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/247

 — Czyją zatem? Wszak powiedziałaś — jego córkę.
 — Nie krzycz tak. Boję się ciebie. Córkę pana Dombi, tylko pana Dombi. Odtąd widywałam ich razem. Widywałam i jego.
 Przy ostatnich słowach stara skurczyła się i odskoczyła, bojąc się gniewu swej córki. Alicya nie poruszyła się, tylko ręce przywarła do piersi, jakby chciała przytrzymać serce, gotowe wyskoczyć.
 — Jak mało on myślał, jakże mało dbał o cokolwiek.
 — Staliśmy z nim naprzeciw siebie. Rozmawialiśmy. Czatowałam, gdy spacerował w gaju pośród drzew. Co krok posyłałam za nim tysiąc szatanów i klęłam go.
 — Bardzo on tam dba o twe klątwy. Myślę, że żyje sobie, przyśpiewując.
 — Tak, dobrze mu się powodzi.
 Stara utknęła, bo twarz córki przybrała groźny wyraz. Pierś jej, zdawało się, rozsadzi gniew i tłumione oburzenie. Usiłowanie zdławienia w sobie tej burzy było tak samo straszne jak burza. Zmogła się i po chwili spytała:
 — Ożenił się?
 — Nie.
 — A może się żeni?
 — Nie wiem, chyba nie. Jego pan i przyjaciel żeni się — i my złożymy mu takie ży-