Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/251

 — Oto miejsce dla mnie stworzone. To samo wczoraj myślałam.
 — Nie oddawaj pieniądza, Alicyo. Nie obejdziemy się bez niego. Nie mamy co jeść. Grosz zawsze groszem. Klnij, ile ci się podoba, tylko nie oddawaj.
 — Czekaj, to zdaje się ich dom. Czy nie tak?
 Zbliżyły się ku bramie. W pokoju błyskał ogień. Zapukały i za chwilę zjawił się ze świecą Jan Karker.
 Zdziwiony tą późną wizytą, zapytał Alicyi, czego żąda?
 — Chcę widzieć pańską siostrę — kobietę, która mi dziś dała pieniądz.
 W tej chwili wyszła Henryka.
 — A, tyś to gołąbko! Poznajesz mnie?
 — Tak, rzekła zdumiona Henryka.
 Twarz, niedawno pełna wdzięczności, teraz pałała nienawiścią i złością. Ręka, niedawno obejmująca ją z dobrocią, teraz zwinęła się w pięść i szalona furya gotowa była udusić swą ofiarę. Henryka bezwiednie przysunęła się ku bratu.
 — Czego chcesz? Com ci uczyniła?
 — Coś mi uczyniła? Ogrzałaś mię, napoiłaś, nakarmiłaś i dałaś pieniądz na drogę. Wyświadczyłaś mi łaskę, a ja pluję na twe imię! Jeżeli łza moja spadła na twą dłoń, niech uschnie! Jeślim szepnęła jakie dobre