Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/259

 — Czy wątpisz o tem?
 Florcia złożyła robotę. Edyta wzięła ją pod rękę i wyszły, jak dwie siostry. Nawet chód jej się zmienił, pomyślał pan Dombi, śledząc oczami, gdy wychodziły.
 Florcia i Edyta długo gawędziły przed kominkiem w odległym pokoju, gdzie umarł Pawełek — najpierw o książkach i zajęciach Florci, o czasie spędzonym od dnia ślubu, a wreszcie Florcia zwierzyła się.
 — Mateczko, wiele miałam bólu.
 — Ty, Florciu? Cierpiałaś?
 — Tak, biedny Walter utonął.
 — Powiedz że mi, kto był Walter, że ci go tak żal.
 — To był mój brat, mateczko. Gdy umierał Pawełek, powiedzieliśmy sobie: bądźmy bratem i siostrą. Znałam go od dzieciństwa. Znał Pawełka i Pawełek bardzo go lubił. Umierając mówił: „opiekuj się Walterem, tatusiu, ja go kocham.“ Waltera sprowadzili wtedy tu, do tego pokoju.
 — I cóż? Opiekował się Walterem?
 — Ojciec? Wysłał go za morze, okręt rozbił się, a Walter zginął.
 — Czy wie, że zginął?
 — Nie umiem powiedzieć.
 — Opowiedzże mi o Walterze, opowiedz dokładnie jego dzieje.