Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/274

 — A to, że mi wypadnie wziąć od pana swoje gołębie.
 — Jakże to?
 — Tak, że opuszczam pana, jeżeli pan nie ma nic przeciw temu.
 — Odchodzisz? Dokądże odchodzisz?
 — Czyż to pan nie wie, że postanowiłem porzucić pana?
 Kapitan złożył gazetę, zdjął okulary i chwilę patrzył na chłopca.
 — O, tak, panie kapitanie. Odchodzę. Myślałem, że pan już się tego domyślił.
 — I ty zatem zbierasz się uciec odemnie?
 — Niech się pan nie gniewa i nie nazywa mnie zbiegiem. Wszak nie zrobiłem panu żadnej krzywdy. Nic panu nie ukradłem, nie podpaliłem. Czyż tak dobrzy ludzie nagradzają wierną służbę?
 — Czyś już znalazł inną służbę?
 — Tak, znalazłem inną służbę. I jaką jeszcze! Przyjmą mię tam bez rekomendacyi. Niech się pan wstydzi, że mnie tak oskarża!
 — Słuchajno, kochanku. Radzę ci milczeć!
 — Nie odejmie mi pan dobrej sławy.
 — Kochanku, o słyszałeś ty o drobiazgu, co to się nazywa pętlą na szyję?
 — Czy słyszałem o sznurku? Nie, kapitanie, nie słyszałem.