Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/42

skończył przemowę, znalazł się w położeniu rozrzutnika, który strwonił całe swe mienie. Zapas wymowy wyczerpał się wpierw, nim zdołał usiąść. A Florcia milczała. Żeby wybrnąć z kłopotu, postanowił powtórzyć mowę.
 — Witam, panno Dombi, witam. Jak zdrowie pani? Jam zdrów, bardzo dziękuję, a pani?
 Florcia podała mu rękę i zapewniła o swem zdrowiu.
 — A ja jestem zdrów zupełnie. To jest, prawdę mówiąc, nawet nie pamiętam, żebym był kiedy zdrowszy. Bardzo pani dziękuję, panno Dombi.
 — To bardzo uprzejmie z pańskiej strony, że mnie pan odwiedził. Miło mi widzieć pana.
 Pan Tuts ucieszył się; lecz zmiarkowawszy, że do wesela brak powodu, westchnął głęboko; zważywszy, że nie należy się smucić, znów przybrał minę wesołą. Ale nie rad z obu nastrojów, zaczął się niespokojnie kręcić.
 — Pan był taki dobry dla mego braciszka. On mi często mówił o panu.
 — O, to nic nie znaczy — przerwał pan Tuts. — A teraz ciepło, nieprawdaż?
 — Bardzo ładna pogoda.
 — Lepszej nie trzeba. Stanowczo nie pamiętam, żebym się czuł kiedy lepiej.