Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/43

 Dziękuję pani, panno Dombi,
 I ogłosiwszy tę nowinę, pan Tuts znów pogrążył się w milczeniu.
 — Pan już chyba opuścił zakład doktora Blimbera?
 — Jakże, zupełnie opuściłem.
 I znowu umilkł, co trwało parę minut. Poczem rzekł:
 No, pożegnam panią, panno Dombi.
 — Jakto? Pan już odchodzi? — spytała Florcia, powstając.
 — A nie wiem doprawdy. Nie, jeszcze nie zaraz — rzekł pan Tuts, siadając znowu wbrew oczekiwaniu. — Jabym chciał, panno Dombi...
 — Proszę, niech się pan nie krępuje, panie Tuts. Mnie bardzo przyjemnie usłyszeć od pana cokolwiek o mym braciszku.
 — Jabym chciał — zaczął Tuts i twarz mu się rozjaśniła wyrazem żywej sympatyi. — Biedny Dombi! Oto wcale nie myślałem, żeby Bordżes i Ska, doskonali krawcy, panno Dombi, tylko bardzo drodzy; myśmy z braciszkiem często o nich mówili, czyż można było przewidzieć, że będzie się u nich musiało zamawiać to ubranie! — pan Tuts był w żałobie. — Biedny Dombi! Prawda, panno Dombi? — kończył, z trudnością tłumiąc łzy.
 Tak.