Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/57

 Ale na razie drewnianemu miczmanowi można było darować obojętność dla ohydnych trzewiczysków, bo w tejże chwili oczom jego ukazały się — Florcia i Zuzanna Nipper. Florcia nieśmiało zajrzała mu w oczy i miczman, zdawało się, przymrożył znacząco jedno oko.
 Mało tego. One wbiegły do sklepu, otworzyły drzwi do bawialni i nikt prócz miczmana tego nie zauważył. Walter stał tyłem do drzwi. Wuj Sol nagle zerwał się, potknął się o krzeszło i mało nie upadł.
 — Co się stało, wujaszku?
 — Panna Dombi!
 — Czy to możliwe — zawołał Walter — Tu!
 Bardzo możliwe. Jeszcze te słowa nie zeszły z warg jego, już Florcia przebiegła obok, porwała obiema rączkami za wyloty fraka starca Sola, ucałowała go w policzki i obróciwszy się, podała rękę Walterowi z tem zaufaniem i dobrocią, jakie były na całym świecie jej tylko jednej właściwe.
 — Pan odjeżdżasz, Walterze!
 — Tak, panno Dombi — odrzekł drżącym głosem — mam długą podróż przed sobą.
 — A pański wuj? Nie żal mu rozstać się z panem? O, żal mu, widzę to po oczach. I mnie pana żal, panie Walterze!
 — Jakby to prócz pana nie było kogo tam wysłać! — narzekała Zuzanna Nipper.