Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/87

 — W takim razie, miledi, żeby względy pozyskać, pozwolę sobie zaprezentować mego szanownego przyjaciela. Pan Dombi, pani Skiuten.
 Starsza pani topniała z rozkoszy. Major prędko ciągnął: pan Dombi, pani Grendżer. — Dama z ażurową parasolką ledwie zauważyła, że pan Dombi kłania jej się nizko. — Jestem. uszczęśliwiony tem niespodzianem spotkaniem.
 — Pani Skiuten, Dombi, wznieca trwogę w sercu starego Józefa.
 Pan Dombi dwuznacznie dodał, że nie dziwi się temu.
 — Skończ pan, wiarołomna istoto! — zawołała stara dama. — Dawno pan tu jesteś, niegodziwcze?
 — Dopiero dzień.
 Stara pani ostrożnie wachlarzem poprawiła swe fałszywe kędziory i brwi fałszywe, a pokazując swe fałszywe zęby, dodała:
 — Czy pan możesz, zły demonie, choć minutę zabawić w tym ogrodzie — jak się on nazywa?
 — Zapewne Eden — pogardliwie odrzekła młodsza pani.
 — Co robić, moja droga! Ani rusz nie pamiętam tych okropnych nazw. Możesz pan zatem choć przez chwilę zabawić w tym ogrodzie, nie zachwycając się pięknością natury, nie chłonąc słodkich tchnień, w całej istności stworzenia rozlanych?