Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 3.djvu/113

 — Cóż to? Jeszcze myślisz sarkać na mnie, brzydalu?
 — Ależ nie, nie. Przecież cię lubię, pani Braun.
 — A naprawdę mnie lubisz, kurczątko ty moje.
 To mówiąc, jeszcze raz ujęła go w objęcia, tak że musiał wyrywać się rękami i nogami, przyczem włosy mu się spiętrzyły.
 — No — jęczał sapiąc, — od tej miłości lepsza katorga. Jakże zdrowie pani?
 — I nie odwiedzić mnie przez cały tydzień, łotrzyku jeden!
 — Jakto? Czyż nie obiecałem ci, że tego wieczora przyjdę? No, jakże interesa? Czy wszystko tak... tego... pojmujesz?
 — Napij się winka, Robie. To ci nie zaszkodzi.
 — Prawda, pani Braun, dziękuję. Za zdrowie twoje babuleńko, niech żyje i niech ci tam nawet w przyszłym życiu... i t. d. i t. d.
 Nie można było wiedzieć, czego życzy Tokarz, ale w oczach migotały mu niezbyt dobre życzenia. Wnet atoli zwrócił się do Alicyi, siedzącej nieruchomo, która niby śledziła Roba, lecz w istocie wpatrywała się w twarz pana Dombi za drzwiami.
 — I za pani zdrowie! Tysiąc lat życia! — amen.
 Wypróżnił kielich i postawił na stole.