Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 3.djvu/115

 — Dziękuję pani. Tylko proszę się z nim delikatnie obchodzić. Wszystko zrozumie, choć byś go ledwie pogłaskała.
 — Niby to już taki sprytny.
 — Ale tak, okpi i naciągnie samego szatana.
 Stara chytrze podsunęła mu krzesło i rzekła:
 — Więc jesteś bez służby?
 — Nie to, nie to, tylko cicho.
 — Albo co? Czy dużo ci zapłacił?
 — Papużko moja, papużko! — udawał Tokarz.
 Zajęty papugą na szczęście nie widział groźnych min i dzikiego spojrzenia starej.
 — Czemu to nie zabrał ciebie ze sobą, Robie? — spytała z przymileniem, pod którem krył się wzbierający gniew. — Pan twój — mówię — dla czego ciebie ze sobą nie wziął?
 Rob, zajęty papugą, nie odpowiadał.
 — Powtarzam, dla czego też nie wziął ciebie pan twój ze sobą?
 — Papużko! głupi ptaku!
 Stara uczyniła ruch, jakby miała pazury swe wpić we wzburzone włosy Roba, lecz zmogła gniew swój i powtórzyła pytanie po raz czwarty.
 — Odczep się, babko Braun.
 A babka Braun w mgnieniu oka zapuściła pazury prawej ręki w jego grzywę, chwyciła