Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 3.djvu/122

choćby w czeluści piekielnej. Ty i części tego nie wiesz, co ja, pani Braun. Niema przed nim ratunku, mówię ci.
 — Czyżem ci nie przysięgła, gołąbku? Nie bój się, potrafię dotrzymać przysięgi.
 — Pamiętaj. Przecież nie zechcesz gubić siebie ani mnie.
 Rzucił na nią błagalne spojrzenie i potwierdził je ruchem głowy.
 Stara tymczasem podniosła palec wskazujący, dając znak ukrytemu słuchaczowi, że teraz należy uważnie słuchać.
 — Robie — zaczęła z przymileniem.
 — No, a cóż tam jeszcze?
 — Robie! Gdzie pan twój umówił zjechać się z tą panią?
 Tokarz okręcił się parę razy na krześle, spojrzał na podłogę, na sufit, zagryzł paznogieć, policzył guziki kamizelki i rzekł:
 — Jakże mogę o tem wiedzieć, pani Braun?
 — Pomyśl, pomyśl, najdroższy. Chcę się o tem dowiedzieć i będę wiedziała.
 — Ale sama osądź, nierozumna kobieto, jakże mogę wymawiać francuskie nazwy miast?
 — Mogłeś słyszeć, jak je przy tobie wymawiano.
 — Przy mnie wcale ich nie wymawiano.
 — Toś widział, jak je pisano i teraz możesz je złożyć.