Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 3.djvu/160

 O szczęśliwe, błogosławione chwile! O głębokie, niewyczerpane źródło miłości, zlewające ożywczą strugę na rany ludzkiego serca.
 O zmroku młodzi ludzie zwykle mało ze sobą mówili. Florcia raz ozwała się.
 — Miły Walterze, wiesz, o czem dziś myślałam?
 — O tem, jak prędko mija czas i niebawem już popłyniemy na morze — nieprawda?\
 — Nie, Walterze. Często myślę o tem, ale teraz nie to mi w głowie. Myślałam otem, że staję ci się ciężarem, najdroższy Walterze.
 — Drogi, święty ciężar! Tak, ukochana, i ja o tem nieraz myślę.
 — Żartujesz, Walterze. Znam twe uczucia i twe myśli, lecz ja właściwie mówiłam o wydatkach.
 — O pieniężnych wydatkach?
 — Właśnie. Wszystkie przygotowania, jakie czynimy z Zuzanną, ...widzisz, mój miły, ja tak mało mogłam kupić sobie. Byłeś i wpierw ubogi, a teraz ze mną staniesz się uboższy, mój Walterze.
 — Stokroć bogatszy, najmilsza.
 Florcia uśmiechnęła się i kręciła główką.
 — Przytem — ciągnął — kilka lat temu wyjeżdżając w świat, dostałem w podarku woreczek, a w tym woreczku były pieniądze.
 — Bardzo niewiele, bardzo niewiele. Ale nie sądź, bym się tem martwiła. Nawet rada