Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 3.djvu/35

 — Jednakże co działo się z moją ptaszyną? Czego to potrzebuje mój ptaszek?
 — Smutno mi, mamusiu. Dzisiaj nie odwiedziłaś mnie i nie wiem, co tatusiowi...
 — Czy to tak późno?
 — Bardzo późno, mateczko. Już świt.
 — Świt?
 — Co ci się to stało w rękę, mamo?
 Edyta prędko cofnęła rękę i spojrzała z jakimś dziwnym lękiem na dziewczynkę Wkrótce jednak odzyskała równowagę i rzekła
 — Nic to, nic. Uderzenie, zadarcie... O, Florciu, droga Florciu!
 I pierś jej falowała i łzy gorzkie popłynęły z oczu.
 — Co mam czynić, mamo? Powiedz mi, co mam czynić? Czy naprawdę niema dla nas szczęścia? Czy w niczem nie mogę dopomódz? Czy niema żadnego sposobu?
 — Żadnego!
 — Jesteś tego pewna, droga mamo? Zawsze już tak będzie? Gdybym teraz wbrew twemu zakazowi powiedziała, co mi cięży na sercu, nie bardzobyś się na mnie gniewała?
 — Na nic to. Mówię, że miałam straszny sen. Może powrócić, nic go nie wstrzyma!
 — Nie rozumiem ciebie.
 — Marzyła mi się pycha, bezsilna w dobrem, wszechmocna w złem; pycha, nasycona żółcią wieloletnią, pycha, tłocząca pierś. Widzia-