Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 3.djvu/53

nogi jej drgnęły i byłaby runęła, gdyby jej Karker nie podtrzymał. To nienawistne dotknięcie otrzeźwiło ją. Odtrąciła go i wskazując drzwi ręką, rzekła:
 — Proszę, opuść mnie pan. Nie mów nic więcej.
 — Bóg wie, jakie skutki wynikłyby stąd, gdybyś się pani wczas o tem nie dowiedziała. Panna Dombi teraz zmartwiona utratą swej starej sługi; ale to nic w porównaniu do tych skutków.
 — Proszę pana wyjść.
 — Wiedziałem, jak pani bardzo kochasz pannę Dombi. Dobrze, że nie słyszy rozmowy, niweczącej przyszłe jej nadzieje.
 — Pozostawisz mnie pan samą, czy nie?
 — Codzień będę przychodził do pana Dombi w czasie jego choroby. Pozwól mi pani widzieć się z nią i usłyszeć odpowiedź co do ostatniej sprawy.
 — Dowiesz się pan o niej, ale nie teraz.
 — Rozumie się. Będę zjawiał się u pani, jako mąż zaufania, gotowy jąć się środków odwrócenia grożącej biedy.
 — Dobrze, dobrze. Ale idźże pan już sobie.
 Karker cofał się ku drzwiom, lecz wrócił, stanął przed Edytą i rzekł:
 — Teraz, spodziewam się, darowała mi pani winę. Czy mogę ucałować na pożegnanie jej rękę?