Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 3.djvu/58

 — My go znamy. Widziałyśmy go dziś rano na koniu. A cóż pan Karker — dobry pan?
 — Przenikliwy — Boże zachowaj!
 — Mieszka za miastem?
 — Za miastem, ma własną willę, tylko że teraz nie mieszkamy u siebie.
 — A gdzie?
 — W najętem mieszkaniu, w pobliżu pana Dombi. Pamięta pani pewnie dom pana Dombi, częstośmy w nim rozmawiali.
 Stara skinęła potakując.
 — Otóż niedawno pan Dombi spadł z konia i potłukł się. Dla tego mój pan osiadł w mieście, żeby widywać się z panem Dombi i z panią Dombi.
 — A oni się już zbliżyli, kochanku?
 — Kto?
 — Twój pan i pani Dombi?
 — Nie wiem — może się i zbliżyli. Jaka to pani ciekawa. Lepiej trzymać język za zębami. Doprawdy.
 — Robie — przymilała się stara — zawsze byłeś moim najmilszym chłopcem. Sam powiedz: tak czy nie?
 — Tak.
 — I mogłeś mnie porzucić! Uciekłeś, zginąłeś bez śladu, łotrzyku jeden. Żebyś kiedy zaszedł, dowiedział się — nie i nie, takeś zhardział, niecnoto!