Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 3.djvu/66

 — Karkerze — zwrócił się do poufnika — proszę cię, pouczyć panią, że jeżeli nie ma szacunku dla siebie, to ja go mam ku sobie i żądam, aby polecenia na jutro wydane — były ściśle wykonane.
 — Powiedz pan, Karkerze, swemu władcy, że mam zamiar porozumieć się z nim później i bez świadków.
 — Uwalniam Karkera od wykonania tych zleceń, bo znam powody, które panią skłaniają do oporu wobec mych rozporządzeń.
 Mówiąc to spostrzegł Dombi, że oczy jego żony zwracały się ku Florci.
 — Jest tu pańska córka — rzekła Edyta.
 — Niechaj zostanie.
 Florcia wstała, znowu siadła i drżąc cała zakryła twarz rękami.
 — Ja chcę — powtarzam — rozmówić się z panem na osobności. Zwróć pan uwagę na to, jeżeliś zachował odrobinę przytomności.
 — Mam pełną władzę mówić z panią, gdzie i kiedy mi się podoba. Zamiarem jest moim rozmówić się tu i w tej chwili.
 Edyta wstała, jakby chciała wyjść z sali, jednakże usiadła znowu i z pozornym spokojem rzekła:
 — Mów pan.