Strona:PL Karol Dickens - Dzwony upiorne.djvu/106

— 102 —

wabistych włosach widział tesame kędziorki, koło ust widział tensam wyraz dziecięcy, w oczach, badawczo teraz utkwionych w Małgosi, poznał tosamo spojrzenie, jakiem obrzuciła jej twarz, kiedy ją przyniósł do domu!
 Ale co to?
 Trwożnie wpatrując się w twarz, dostrzegł w niej coś nieznanego; coś uroczystego, nieokreślonego, niewytłómaczalnego, wyrażającego zaledwie myśl tego dziecka… jakiem jeszcze być mogło z wyglądu. A jednak było to tosamo dziecko, tosamo i nosiło jeszcze tęsamą sukienkę.
 — Posłuchaj, rozmawiają.
 — Małgosiu — wahająco poczęła Lilly — jak ty często odrywasz wzrok od pracy, by na mnie spojrzeć!
 — Czy moje spojrzenia tak się zmieniły, że cię trwożą? spytała Małgosia.
 — Och, moja kochana, chyba żartujesz. Czemu się nie uśmiechasz Małgosiu, patrząc na mnie?
 — Przecież się uśmiecham. Czy nie? odpowiedziała, uśmiechając się do Lilly.
 — Tak, teraz się uśmiechasz — rzekła Lilly — ale to się teraz zdarza tak rzadko. Gdy sądzisz, że jestem zajęta i nie pa-