Strona:PL Karol Dickens - Dzwony upiorne.djvu/129

— 125 —

 Małgosia zmuszona była pracować, mimo udręki, bólu i dolegliwości fizycznych i duchowych. Usiadła i znów się zabrała do szycia. Noc głęboka, północ, a ona wciąż jeszcze pracuje.
 Utrzymywała w piecyku słaby ogień, gdyż noc była bardzo mroźna, a od czasu do czasu wstawała, by rozżarzyć węgle. Dzwony biły pół do pierwszej, gdy pogrzebaczem przegarniała ogień, a gdy się podniosła z klęczącej postawy, usłyszała lekkie pukanie do drzwi. Zanim miała czas dać folgę zdumieniu, że ktoś przychodzi o tak późnej godzinie, drzwi się rozwarły.
 O młodości, o urodo, przeznaczone do szczęścia, spójrzcie! O młodości, o urodo, błogosławione i błogosławiące wszystkiemu, co się z wami zetknie, i spełniające cele dobrotliwego swego Stwórcy, spójrzcie!
 Spojrzała na wchodzącą postać i zawołała: — Lilly!
 Szybko przypadła do niej, osunęła się na kolana i uczepiła się jej sukni.
 — Wstań, Lilly droga! Wstań, dziecko moje!
 — Nigdy, Małgosiu, nigdy! Tu, tu chcę być przy tobie, trzymać cię w mych