Strona:PL Karol Dickens - Maleńka Dorrit.djvu/128

 — Doprawdy? — rzekł niedbale Flintwinch. — Ponieważ jednak nie otrzymaliśmy żadnej korespondencji z Paryża na imię Blandois...
 — Bah! — mruknął nieznajomy, wyjął pugilares, wyszukał w nim jakiś list i podał wspólnikowi firmy.
 — To może panu wystarczy — rzekł krótko.
 Był to list znanej firmy, polecający domowi handlowemu Clennam i Ska otworzyć panu Blandois kredyt do wysokości pięciuset franków.
 — W porządku — rzekł Jeremjasz. — Jesteśmy na pańskie usługi. Ale o tej godzinie nie mogę załatwić pańskiego interesu. Są formalności.
 — Bardzo pięknie. Spóźniłem się, muszę zaczekać do jutra. Bardzo przepraszam, że zaniepokoiłem tę odważną kobietę tam na górze. Tymczasem jednak muszę gdzieś przenocować. Czy może mi pan wskazać oberżę w pobliżu?
 — W tej okolicy nie znajdzie pan hotelu, odpowiedniego do wymagań gentlemana.
 — Jakkolwiek niewątpliwie jestem gentlemanem i szlachcicem, nauczyłem się w licznych podróżach gardzić przesądami. Demokrata-kosmopolita żąda jedynie czystości i zdrowego, gorącego pożywienia.
 — W takim razie, jest tu oberża niedaleko — mówił z wahaniem Flintwinch.
 — Doskonale! Może mię pan łaskawie zaprowadzi.
 — Wpadnę tylko na górę powiedzieć pani Clennam, że wychodzę.
 — Racz pan załączyć ode mnie ukłony i prosić o pozwolenie przedstawienia się osobiście tak niepospolitej kobiecie, skoro tylko zmienię podróżne ubranie.
 Jeremjasz wrócił wkrótce, zapewniając, że pani Clennam będzie bardzo miło poznać jednego z klijentów ich starego domu.
 W godzinę potem pan Blandois powtórnie zakołatał do drzwi domu pani Clennam. Efri mu otworzyła w czystym czepku,