Strona:PL Karol Dickens - Maleńka Dorrit.djvu/132

 — Jakto? Czyż taki stary dom może nie być nawiedzany przez djabła?
 — Przynajmniej nie przychodzi pod własnem imieniem — odrzucił Flintwinch obojętnie.
 — Ha, ha, ha! A ten portret?
 Lecz patrzył na Flintwincha, jakby on był portretem.
 — To nieboszczyk pan Clennam, mąż mojej obecnej wspólniczki.
 — Właściciel zegarka, który podziwiałem?
 Flintwinch skinął głową w milczeniu.
 — Dzielny charakter tej kobiety — zauważył znowu nieznajomy, wskazując głową w kierunku pokoju pani Clennam.
 — Tak, ma dużo siły woli i odwagi.
 — Musieli być szczęśliwi?
 — Kto? — zapytał Flintwinch.
 — No, ci dwoje — odparł Blandois, wskazując schody i portret, ale nie odwracając oczu od Flintwincha.
 — Tego nie wiem. Prawdopodobnie. Każda rodzina ma jakieś swoje tajemnice.
 — Tajemnice! — zaśmiał się swym dziwnym, przygłuszonym śmiechem Blandois, i pochyliwszy twarz nad Jeremjaszem, uderzył go jednocześnie obu rękami po ramionach.
 — Tak, tak, każda rodzina! Są różne tajemnice, panie Flintwinch, prawda?
 Poklepał Jeremjasza po plecach i wybuchnął przeciągłym śmiechem, który w pustym domu budził dziwne echo. Ten wybuch wesołości drażnił Jeremjasza w najwyższym stopniu, ale nie mógł jej przeszkodzić.
 — Pozwól mi pan na chwilę — przemówił Blandois, odbierając mu świecę — chciałbym przypatrzyć się trochę mężowi tej niepospolitej kobiety. — Ho! i w tych rysach jest także stanowczość... tylko inna... One zdają się mówić... jakże tam: „Nie zapomnij!“... Tak: nie zapomnij! mówi ten portret do mnie. Słowo daję, panie Flintwinch.
 Oddał świecę, obejrzał jeszcze raz Flintwincha, niby je-