Strona:PL Karol Dickens - Maleńka Dorrit.djvu/190

 — Cóż to, stary? — zawołał Pancks, gdy wszedł do sieni. — Cóż ci się przytrafiło?
 Altro mówił już teraz bardzo płynnie po angielsku, więc swobodnie mógł powiedzieć, ale pochylił głowę i szepnął tajemniczo:
 — Wejdźmy do szczęśliwej chatki, padrona.
 Plornishowa niezmiernie dumna była z tego tytułu i nadawała mu inne znaczenie: wyobrażała sobie, że oznacza profesora, bo któż, jeśli nie ona, nauczyła Babtystę po angielsku.
 — Co się stało? — powtórzyła, kiedy znaleźli się w izbie.
 — Widziałem jednego człowieka — odparł bardzo cicho — ja go rincontrato.
 — Kogo?
 — Bardzo zły człowiek — straszny człowiek — ja nie chciał jego widzieć nigdy, nigdy...
 — A dlaczego on straszny? skąd wiesz? — pytała padrona.
 — Wiem... o, wiem... bardzo dobrze!
 — I widział was?
 — Nie, nie! Zdaje mi się, że nie widział. Nie widział.
 — A skąd wiecie, że was nie widział?
 — Nie, nie — powtarzał Altro — piękna padrona, nie mówmy już o tem. Ja go się bardzo boję. To zły człowiek. Ja nie chcę go widzieć już nigdy. Nie mówić więcej o tem!
 Widoczne było, że pragnie zapomnieć o tem spotkaniu, które go pozbawiło zwykłej wesołości. Więc zacna pani Plornish zajęła się herbatą, choć uprzejme milczenie nie zmniejszyło jej ciekawości. I Pancks widocznie był zaciekawiony, nie spuszczał oka z pana Cavaletto i rozmawiając niby o czem innem, wszyscy myśleli o dziwnem spotkaniu.
 Jan Babtysta usiadł przy oknie i, ukryty za ramą, rzucał na podwórze niespokojne spojrzenie. Nie był widocznie pewny, że go nie widziano. A ile razy dzwonek odezwał się przy drzwiach wchodowych, wzdrygał się i mimowolnie starał ukryć głowę.