Strona:PL Karol Dickens - Maleńka Dorrit.djvu/211

 Gorąca krew uderzyła do głowy Artura.
 — Moja matka — przerwał jej żywo — miała z tym człowiekiem stosunki handlowe.
 — Wątpię — odparła chłodno i dumnie miss Wade — interesów handlowych nie załatwia nikt o północy.
 Artur milczał, miss Wade uśmiechała się złośliwie. Triumf nad zmieszanym Clennamem dał jej tyle zadowolenia, że prawie złagodniała.
 — Sądzę, że nasza rozmowa skończona — przemówiła mniej twardo. — Może pan życzy sobie zobaczyć Henrykę?
 Otworzyła drzwi i wezwała Tettycoram.
 — Pan Clennam nie przyszedł po ciebie.
 — Nie mam do tego prawa. Ale... może panna Henryka wie co o cudzoziemcu, którego poszukują, Blandois.
 — Nic o nim nie wiem. Czy tamci wszyscy zdrowi? — zapytała mniej pewnym głosem.
 — Kto taki?
 — Państwo Meagles.
 — Zdrowi. Czy istotnie widziano cię kiedyś przy sztachetach w Tuckenheim?
 — Henrykę? — zawołała miss Wade wyniośle. — Nie bywa w tamtej stronie.
 — Owszem... byłam niedawno... i przechodząc, zajrzałam do ogrodu przez sztachety. Czyż mi nie wolno? Nie było nikogo, okiennice zamknięte...
 — Niewdzięczna! — zawołała miss Wade.
 — Gdybyś chciała kiedy powrócić, przyjmą cię zawsze życzliwie.
 — Nie wrócę nigdy. Miss Wade wie o tem tak dobrze, jak ja sama. Lecz jeżeli uciekłam tam z niewoli, to i tutaj nie będę niewolnicą.
 Artur rzucił okiem na te dwie kobiety, które mierzyły się dumnem spojrzeniem, i zrozumiał, jak bardzo muszą sobie ciążyć.
 Lecz z wyprawy do Calais wrócił przygnębiony. Nietylko