Strona:PL Karol Dickens - Maleńka Dorrit.djvu/212

nic nie zyskał, lecz usłyszał z obcych ust przykre słowa, których sam nie chciał powtórzyć głośno. A czy tylko miss Wade je powtarza? Co się pod niemi kryje?
 Siedział przy swojem biurku nad otwartą księgą, w której cyfry czekały jego uważnej myśli, lecz nie był zdolny w tej chwili pracować. Bezmyślnym wzrokiem patrzył na podwórze, gdzie wesoły Altro bawił się i gonił z dziećmi.
 Wtem odgrywając jakąś pantominę, zaczął śpiewać włoską piosenkę. Dzieci śmiały się i klaskały, lecz Artur zmarszczył czoło. Tę samą piosnkę nucił Blandois w ów pamiętny wieczór.
 Nie było w tem naturalnie nic dziwnego, każdy znać może ludową piosnkę.
 — Skąd znasz tę piosnkę, Cavaletto? — spytał jednak, wychylając się przez okno.
 — Skąd ją znam? Któż jej nie zna? Każde dziecko. Ostatni raz słyszałem ją w Italji, cudny głosik dziewczynki! Cudny! Altro!
 — Ja z innych ust słyszałem ją niedawno — rzekł Artur nawpół do siebie, i mimowolnie robiąc ruch ustami, jakby chciał wsunąć nos pomiędzy wąsy, dodał półgłosem: — do stu djabłów, niecierpliwość jest cechą mego charakteru!
 Nagle umilkł, spojrzawszy na pobladłą twarz Jana Babtysty.
 — Co ci jest, Cavaletto? — spytał zadziwiony.
 — Panie... panie... kto śpiewał tę piosnkę? — powtarzał Włoch przerażony.
 — Cudzoziemiec, Blandois. Znasz go?
 Altro potrząsnął głową, lecz nie odwracał oczu od Artura.
 — Pan słyszał go?... on śpiewał tę piosnkę? — szeptał.
 — Jeśli go nie znasz... Czekaj...
 Sięgnął po gazetę i głośno odczytał ustęp, odnoszący się do Blandois, z dokładnym rysopisem.
 Cavaletto słuchał uważnie, oczy mu błyszczały, na twarzy malowała się trwoga i radość, nagle uderzył dłonią po gazecie, jakby chciał zabić wstrętnego robaka, i szepnął kilkakrotnie.
 — To on! to on! to on!