Strona:PL Karol Dickens - Maleńka Dorrit.djvu/217

dla Flory. Artur skorzystał z chwili, gdy Jeremjasz oświetlał jakąś ścianę i nachylił się do Efri.
 — Chciałbym bardzo pomówić z tobą — szepnął cicho.
 Lecz w odpowiedzi Efri wydała krzyk trwogi i nakryła głowę fartuchem, gdyż we drzwiach na dole rozległo się mocne uderzenie młotka, a w ścianie najwyraźniej lekki szelest, jakby kto rzucił piaskiem.
 — Już ja się porachuję z tobą za te strachy! — krzyknął Flintwinch ze złością. — Dam ci taką naukę, że popamiętasz do śmierci.
 — Tymczasem jednak trzeba drzwi otworzyć — chłodno zauważył Artur.
 Flintwinch rzucił na niego tak wściekłe spojrzenie, iż nie można było się mylić co do uczuć, z jakiemi zostawiał ich z żoną.
 Zaledwie się oddalił, Artur zwrócił się do Flory.
 — Błagam cię, pozwól mi pomówić na stronie z Flintwinchową.
 I posadził ją na krześle, a sam zbliżył się do Efri.
 — Efri — szepnął półgłosem — zlituj się, powiedz prawdę, co się w tym domu dzieje?
 — Nie wiem... nie wiem... boję się... on zabije!
 — Słyszysz go przecież, że rozmawia przy drzwiach. Możemy być spokojni, nim je zamknie.
 — Ściany słyszą — szeptała stara — tu coś chodzi... kroki, westchnienia, szum... Boże mój, Boże!
 — Ale oprócz tych strachów. Ja tego nie słyszę. Efri, przypomnij sobie, jak mię kochałaś. Byłaś dla mnie jak matka! Efri, ja cię tak kochałem... W dziecinnych troskach tyś mię jedna pocieszała, dziś ty jedna pomóc mi możesz. Czyż niema żadnych już uczuć w twem sercu?
 — Czego chcesz ode mnie, Arturze?
 — Chcę wiedzieć wszystko o tym człowieku, Blandois.
 — On był tylko dwa razy. Pierwszy raz oglądał dom. Jeremjasz go oprowadzał. Jeremjasz wraca!
 — Nie, widzę go stąd we drzwiach uchylonych.