Strona:PL Karol Dickens - Maleńka Dorrit.djvu/78

podróż i wiele miłych wrażeń, jakie tej rodzinie zawdzięczać Oboje państwo Meagles byli ludźmi dobrymi, chociaż mieli swoje śmiesznostki, ich pieszczotka była prześliczna, i na myśl o tem, że ją znów zobaczy, Artur czuł przyśpieszone bicie serca, powtarzał sobie zawsze, że to niedorzeczność — mógł być jej ojcem, a przecież jej widok, jej uśmiech, jej spojrzenie i życzliwe słówko, budziły w nim zachwyt, napełniały szczęściem.
 Widział prawie jej miłą i śliczną twarzyczkę, lecz obok ujrzał zaraz duże czarne oczy i młode smagłe, pełne życia rysy, z jakimś dziwnym wyrazem. To Tettycoram, towarzyszka jej dzieciństwa, parę lat od niej starsza, wzięta przez p. Meagles niegdyś z domu podrzutków i wychowana z Mini, ich pieszczotką, w charakterze służącej i towarzyszki zarazem.
 Tettycoram nie była przeciętną dziewczyną, coś w niej przykuwało uwagę i budziło pytanie, jaką jest naprawdę. Artur widział w niej objawy serdecznego przywiązania do jej pani i opiekunów, widział, że uważana była przez wszystkich, jakgdyby należała do rodziny — jednak parę razy widział ją w szale gniewu, rzucającą wyrazy pełne nienawiści, najboleśniejsze skargi.
 Był jednak przekonany, że nie miała do tego prawa.
 Państwo Meagles mówili o tem ze współczuciem: dziecko, które nigdy nie znało rodziców! dziecko, które nie było dla nikogo nigdy pieszczotką! To kalectwo, to rana, która sączy gorycz.
 Nie miała rodziców... On miał rodziców przecież, a jednakże... Czy „matka“ choć raz w życiu była dla niego matką? A ojciec, dziwny, zalękniony człowiek, nieśmiały, jakby zgięty pod ciężarem, którego dźwigać nie miał dosyć siły....
 Myśl o sobie nasunęła Arturowi inne pytanie, które coraz częściej stawało przed nim i coraz wyraźniej: co będzie teraz robił?
 Musi się wziąć do czegoś. Musi znaleźć zajęcie, które mu będzie przynosiło dochód, bo nie jest dość bogaty, ażeby żyć z renty. Wcale nie może się nazwać bogatym. Interesy rodziców nie mogły być świetne: ojciec chory, złamany jakimś ciosem,